กลอน แต่งเองเล่นๆ บทที่ 1

“กำลังใจ”

เมื่อยามเธอสับสนและท้อแท้ ...

ขาดคนแลห่วงใยคอยชิดใกล้..

แสนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้ากังวลใจ

ไม่มีแรงก้าวเดินไป..สิ้นหนทาง..

ลองหันมองรอบกายใจอย่าหม่น..

สู้อดทนฟันฝ่าอย่าท้อถอย

ยังมีคนห่วงใยที่เฝ้าคอย..

ให้เธอสู้อย่าท้อถอยหมดกำลัง

เป็นแรงใจต่อสู้กับชีวิต..

ถึงแม้ผิดพลาดพลั้งอย่าหมดหวัง..

จงก้าวเดินต่อไปอย่างระวัง..

แล้วเมื่อนั้นจะสมหวังดั่งตั้งใจ..

คนเราผิดหวังได้เสมอ..

แต่อย่ายอมอยู่อย่างสิ้นหวัง..

ในความว้าเหว่เงียบเหงา..

เพียงเรารู้จักสงบ..

เราจะพบตัวเราเอง..

แล้วสักวันหนึ่ง..

อุปสรรคต่างต่างทั้งหลาย..

จะค่อยค่อยสูญหายไป..

แล้วเธอจะยิ้มได้..

พบความสุขแท้.. ดั่งใจหวัง..

หากเธอพร้อมจงต่อสู้ไป..

ด้วยพลังใจพลังกายที่ยังคงเหลือ..

เมื่อเธอก้าวผ่านพ้น..

จงหันกลับมามองข้างหลัง

ยังมีคนที่แย่กว่า..

รอคอยความหวังและกำลังใจ

รอคอยมิตรภาพและไมตรีที่เธอจะมีให้

รอคอยพบกับแสงสว่างจากหนทางที่มืดมน..

ยังมีรอยยิ้ม จากใจ พร้อมมอบให้เพื่อเก็บรักษามันไว้กับตัวเอง

(จาก “เอส-สา”.... และปลายปากกาในอนาคต ... “สายลม..ที่หวังดี”)